Αρχική Σελίδα



an image

«Φαντασιώσεις και εμμονές»

Η Μαρία Μαραγκουδάκη είναι μια ζωγράφος που χειρίζεται πολύ καλά τα εικαστικά της μέσα. Δίνει βαρύτητα στο σχέδιο, κάνοντας πολλά προσχέδια τα οποία όμως διατηρούν την αυτονομία τους. Το χρώμα κυκλοφορεί σε όλη την επιφάνεια του έργου, ενώ σημαντικό και πρωταρχικό ρόλο παίζει η σύνθεση. Οι άξονες που σχηματίζουν τα ανθρώπινα μέλη είναι έτσι τοποθετημένοι, ώστε φαίνεται πολύ φυσική και αυτονόητη η στάση των μορφών.

Αυτό όμως που εντυπωσιάζει στα έργα της Μαρίας Μαραγκουδάκη είναι, ότι, ενώ η ίδια είναι γυναίκα η ζωγραφική της χαρακτηρίζεται από ένα διάχυτο ερωτισμό, σαν από αντρική ματιά. Έργα με νεαρές γυναίκες κυρίως, με γυμνά μέλη του σώματός τους, ζουν σ’ ένα περιβάλλον που ενώ δανείζεται στοιχεία από την πραγματικότητα, στη σύνθεσή του δημιουργεί ένα εξωπραγματικό - φανταστικό κόσμο. Αφού λοιπόν πρόκειται για εικόνες του φανταστικού, είναι αυτονόητη η επιλογή καλαίσθητων μορφών.

Στα έργα της ζωγράφου, γίνεται αναφορά στα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, με μια νέα όμως ανάγνωση με φροϋδικές πλέον προεκτάσεις. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν τον συγκεκριμένο μύθο ή φαντασίωση στον οποίο γίνεται αναφορά, είναι παιδικά παιχνίδια ή αντικείμενα με σημειολογική σημασία. Και φυσικά υπάρχει και το ανάλογο κουστούμι που ενισχύει την αναφορά στον μύθο.

Αυτό που επίσης γίνεται αντιληπτό στη ζωγραφική της Μαραγκουδάκη, είναι η ανάγκη της, για εσωτερική αναζήτηση. Όπως λέει η ίδια, «Δεν πρόκειται μόνο για αυτό που βλέπουμε αλλά για την αναζήτηση της σκοτεινής πλευράς του εαυτού μας, που περνά μέσα από ερωτικά μονοπάτια. Πρόκειται για την ανάγκη να αρνηθούμε τον εαυτό μας, να τον τσαλακώσουμε, να γίνουμε για λίγο κάποιοι άλλοι, μια φιγούρα από ένα παραμύθι ίσως, για να ξεπεράσουμε τους κρυμμένους φόβους. Η εικόνα μιας μορφής που δεν είμαστε εμείς ή τουλάχιστον δεν μας αναγνωρίζουν στην καθημερινότητά μας».

Αυτή η αναφορά μας κάνει να στραφούμε στον «Σκοτεινό Άγγελο», που συμβολίζει την σκοτεινή και άγρια πλευρά της ύπαρξής μας. Στο έργο αυτό δεν υπάρχει χώρος. Η φιγούρα φαίνεται να βρίσκεται σ’ ένα άχρονο τόπο με μοναδικό αντικείμενο ένα καθρέπτη που τονίζει τη γύμνια της, ενώ η μάσκα που κρύβει την ταυτότητα της μορφής συμβάλλει στην εσωτερική απελευθέρωση, Με την ίδια έννοια λειτουργούν τα φτερά, που παρά την ύπαρξή τους όμως, η μορφή εξακολουθεί να είναι πεσμένη κάτω.

Η Μαρία Μαραγκουδάκη ακολουθεί διδάγματα ζωγράφων του παρελθόντος. Στο έργο της «Οι φιλενάδες» γίνεται αναφορά στο έργο του Κουρμπέ «Ο ύπνος», παίζοντας με την αντρική φαντασίωση του ξανθού και του μελαχρινού. Αναφορά επίσης στο Κουρμπέ και στο έργο του «Η καταγωγή του κόσμου» γίνεται με το έργο της Μαραγκουδάκη, στην «Κοκκινοσκουφίτσα», με μια άλλη όμως προσέγγιση που παραπέμπει στην βίαιη ενηλικίωση. Το έργο «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων», μας θυμίζει τη στάση της Ίριδας του Ροντέν με τίτλο «Η σκοτεινή σήραγγα».

Για την επίτευξη του ζωγραφικού της στόχου, χρησιμοποιεί άτομα από το κοντινό της περιβάλλον. Γυναίκες καθημερινές αναλαμβάνουν να ενσαρκώσουν για λίγο τις εικόνες της ζωγράφου, η οποία χειρίζεται το θέμα με σεβασμό στην ομορφιά και στην γυναικεία φύση. Οι γυναίκες της Μαρία Μαραγκουδάκη εμφανίζονται σε πολύ καλή σχέση με το σώμα τους, ενώ αρέσκονται στην αντρική λαγνεία και οπτική. Γυναίκες που δεν φοβούνται να εκτεθούν και να παίξουν το ερωτικό παιχνίδι.

Τέλος η δουλεία της Μαρία Μαραγκουδάκη μας κάνει να αναρωτηθούμε αν αυτό το είδος της τέχνης που προσεγγίζει το θέμα με ερωτική διάθεση, έχει όρια και πόσο διαχρονική είναι η ερωτική ματιά που αποτυπώνεται στον καμβά. Στην ιστορία της τέχνης ξέρουμε ότι κάποια έργα σόκαραν και καταδικάστηκαν από την υποκριτική αστική τάξη και άλλα αποθεώθηκαν. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει έργα τέτοιου είδους όπως του Κουρμπέ του Ροντέν του Κλίμτ και πολλών άλλων.

Όσο για την φαντασίωση του εκάστοτε δημιουργού, πολλές φορές κατάφερε να ταράξει τα νερά της εποχής του. Η ζωγράφος στα έργα της υπενθυμίζει ότι τα ερωτικά θέματα στην εικαστική γλώσσα αποτελούν πολλές φορές βασικό μηχανισμό της καλλιτεχνικής δημιουργίας.



«Προσωπικές Υποθέσεις»

Κοιτάζοντας γύρω, σ' έναν κόσμο που όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα, νιώθω την ανάγκη να στραφώ προς τα μέσα μου, για να βρω πράγματα να στηριχτώ και να προχωρήσω. Έτσι ανακαλύπτω ευχάριστες στιγμές, πράγματα που έζησα ή που θα ήθελα να ζήσω, ή ακόμα καταστάσεις που έζησα και θέλω να ξεχάσω ξορκίζοντας τες μέσα από τη ζωγραφική. Όλα αυτά μέσα σ' ένα πλαίσιο «προσωπικών υποθέσεων» που διαδραματίζονται σε κλειστούς χώρους, πραγματικούς ή φανταστικούς, κάποιου σπιτιού.

Ο θεατής καλείται να δει τη ζωή μου πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα, σαν να βρέθηκε τυχαία εκεί. Κάποια από τις φιγούρες όμως θα τον αντιληφθεί και με το βλέμμα της θα θελήσει να τον τραβήξει μέσα στο έργο. Είναι στην προσωπική επιλογή του αν θα αποφασίσει να μπει και να οικειοποιηθεί το γεγονός, ή να το προσπεράσει, σαν κάτι που δεν τον αφορά.

Οδηγός και παρηγοριά σε αυτή τη διαδρομή, η ζωγραφική που με το χρόνο γίνεται και επιτακτική ανάγκη. Είναι η ζωγραφική που με κάνει να κοιτάζω τα πράγματα σαν να είναι η πρώτη φορά που τα βλέπω, που με κάνει να έχω την ανάγκη να χαϊδέψω, ή να ψηλαφίσω με το βλέμμα μου, κάθε τι που έχω απέναντι μου, και προσπαθώ να το αποτυπώσω στη ζωγραφική μου επιφάνεια. Μια αποτύπωση όπου οι εντάσεις είναι εσωτερικές χωρίς εξωτερικές εξάρσεις.

«Μέσο» σ' αυτή την προσπάθεια, τα μοντέλα μου, αγαπημένα πρόσωπα που μου χαρίζουν εκτός από τον πολύτιμο χρόνο τους, προσωπικά τους βιώματα, που καθώς μου τα διηγούνται ανακατεύονται με τα δικά μου, κάνοντας το ζωγραφικό μου αίσθημα πλουσιότερο, δίνοντας εν τέλει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Μαρία  Μαραγκουδάκη